Żubr Bison bonasus wyginął w wolnej przyrodzie w początkach XX wieku (w 1919 r. została wytępiona ostatnia populacja podgatunku żubra nizinnego Bison bonasus bonasus w Puszczy Białowieskiej, w 1927 r. zginęło ostatnie stado żubra kaukaskiego Bison bonasus caucasicus w górach Kaukazu). Gatunek ten został odrodzony w oparciu o osobniki, które przetrwały w ogrodach zoologicznych. Cała światowa populacja pochodzi zaledwie od 12 przodków, jest więc bardzo mocno spokrewniona.

Dieta żubra składa się głównie z traw, turzyc i roślin zielnych (90%), uzupełnionych pędami i korą drzew oraz krzewów, głównie gatunków liściastych (10%); Preferowane przez niego siedliska to lasy liściaste (las mieszany, świeży i wilgotny) oraz bór mieszany świeży. Chętnie żeruje na terenach otwartych, jak śródleśne łąki, polany, zręby i uprawy w wieku do 10 lat. Będąc dużym przeżuwaczem potrzebuje stałego dostępu do wody niezbędnej w procesie fermentacji pokarmu w przedżołądkach.

Obecność żubra w lesie niesie również za sobą zagrożenia dla trwałości leśnych upraw i młodników. Spałowane młodniki, zgryzane sadzonki i wydeptywane uprawy to częste pokłosie wizyty żubrzego stada. Uznając jednak priorytet utrzymania i rozwoju „króla puszczy" leśnicy różnymi metodami zabezpieczają najwartościowsze gatunki drzew, a niekiedy nawet całe drzewostany.

Ciekawą propozycją jest opracowany z inicjatywy Zakładu Badania Ssaków PAN program „Żubr", który zakłada przede wszystkim alokację tego gatunku przez powiększenie areału jego bytowania. Służyć temu będą między innymi korytarze migracyjne.Nadleśnictwo Krynki aktywnie włącza się w realizację w/w programu.